هنوز هم «عطر شهادت» از ورای سالهای دور، به مشام می رسد. هنگامی که از «دفاع مقدس» یاد می شود، یاد حماسه سازان میدان های شرف و عزت، جان را لبریز از افتخار و مباهات می کند.
آنان که عطر معنویت و صفا را در سنگرهای مقاومت و خط مقدم جهاد می پراکندند، آنان که «صلابت» و «عطوفت» را درهم می آمیختند، آنان که ترکیبی از «اشک و آهن» و «خشم و عاطفه» بودند، مزه خوب و طعم خوش «جهاد» و «عرفان» را چشیده بودند، «شور» و «شعور» را با هم داشتند.
یادشان بلند و ماندگار بود؛ آنان که در سایه فداکاری و جان نثاری، «خط جهاد و شهادت» را بر بام بلند آسمان و در دفتر ماندگار تاریخ و دیباچه عشق، رسم می کردند.
نگهبان مشعل های نورانی حق بودند و مرزبان حریم مکتب و میهن.
با دلی روشن و پرباور، در میدان جنگ، اهل «محراب نماز» و «سنگرهای دعا» بودند. شوق بندگی و عشق پرستش، در کنار روح حماسی و شور حمله و شجاعت رزم، به آنان شیوه ای علوی و روحی حسینی بخشیده بود و چاشنی سلاح رزمشان ایمان و عقیده بود، نه باروت !
و نماز و یاد خدا، منبع تغذیه روح و جان آن سنگرنشینان به شمار می رفت.
آنان که «اسناد شرف» این ملت در «محکمه تاریخ» بودند؛ برای خدا آغاز کردند و برای او هم جنگ را به پایان برده، شمشیرها را غلاف کردند و این مفهوم روشن «تعبد در برابر ولایت» بود و رهایی از «بت نفس».
بلند باد نامشان که رابطه «خاک» و «خدا» را حفظ کرده و جان خویش را ظرف نزول «امداد غیبی» ساخته بودند.
نه پایشان بیگانه با مسجد بود، نه چشمشان جدا از کتاب و مطالعه، و نه دوششان بیگانه با سلاح و نه پیشانی شان دور از سجاده و تربت.
راهی را که از کربلا آغاز کرده بودند، می خواستند به کربلا ختم کنند و چون خواهان «قرب» بودند، مقرب شدند و چون دنبال حق بودند، فریب «سراب» نخوردند و چون به سرچشمه حقیقت و راستی رسیده بودند، حنای جوفروشان گندم نما، نزد آنان بی رنگ بود و افتخارشان این بود که در پی «فتوا» و به امر «مرجع و رهبر» و با انگیزه «ادای تکلیف» در جبهه ها حضور یافته اند.
در این راه، فتح و شکست، پیشروی و عقب نشینی، کشتن و کشته شدن، برایشان یکسان بود. چون به گفته سیدالشهدا علیه السلام خیر را در چیزی می دیدند که مشیت خدا باشد، چه به صورت «قتل» ، چه به شکل «ظفر» ، و می گفتند: 
گر چه از داغ لاله می سوزیم
ما همان سربلند دیروزیم
چون به تکلیف خود عمل کردیم
روز فتح و شکست پیروزیم
رزمندگان، وارثان خط سرخ عاشورا بودند و جهادشان، مروری بر درسهای آموخته از کربلا و دفاعشان، تحقق بخشیدن به شعارهای امام حسین علیه السلام!
عشقشان به اهل بیت، پشتوانه رزم و عزم و ستیزشان بود. چرا که پیوند با «آل الله» داشتند و خود را در راستای آن خط می دیدند.
برای آن دلاور مردان هشت سال رزمندگی، آنچه میدان آزمایش برای اثبات صداقت در تعهد نسبت به آرمان شهدا و اهداف انقلاب بود، اطاعت از رهبری و ولایت فقیه بود.
هرگز مباد که پیمانان با «شهیدان»، «امام»، «انقلاب» و «ولایت» از یاد برود.
از دل نه، ولی ز دیده، یاران رفتند
مردانه شب گلوله باران رفتند
ای دیده، کجایی که تماشا بکنی
از جبهه دل، خبرنگاران رفتند
چراغ یاد آن عاملان به تکلیف،
همواره فروزان باد
و خط سبز و یاد سرخشان،
همواره همچو پرچمی بلند، در اهتزاز!
برچسب ها : یاد شهدا ,
